Nadat er op een Beursvloer 2022 van VITIS Westland een match was ontstaan tussen Rolstoelhandbal Quintus en WEBOMA is er lange tijd overheen gegaan. Maar men is elkaar niet vergeten. Bij Quintus is afgelopen jaar een uitgebreide renovatie geweest van de sporthal. De rolstoelhandbal heeft altijd een ruimte gehad voor opslag van alle rolstoelen die gebruikt worden om de sport te beoefenen. Maar vaak konden we niet makkelijk bij de rolstoelen. Na de renovatie zou de Rolstoelhandbal een nieuwe eigen ruimte krijgen.
Bij de start van dit rolstoelhandbalseizoen was de nieuwe eigen ruimte gereed. Maar de ruimte moest nog wel ingericht worden. De stellingen moesten uitgebreid worden. Dit mede omdat er ook een jeugdteam is gestart bij de rolstoelhandbal.
Nieuwe opslag
Alle grote wielen hebben een eigen tas, zodat de opslag makkelijker is. En alle rolstoelen kunnen zonder grote wielen makkelijker naast elkaar in stellingen worden geplaatst. Hier konden we de match van beursvloer 2022 heel goed voor gebruiken. Dus werd er contact gelegd met WEBOMA. In het kantoor van Arjo Riedijk hing het briefje met de match nog op het bord. Na een week werd door WEBOMA actie ondernomen en de stellingen aangepast voor de nieuwe opslag. Heel fijn en nu is het veel makkelijker om de rolstoelen te pakken. Als tegenprestatie zou Quintus Rolstoelhandbal een clinic geven aan de medewerkers van WEBOMA. Dit vond afgelopen donderdag 10 april plaats in de sporthal. Er kwamen 12 medewerkers en na het aanschouwen van de mooie stellingen stonden ze te popelen om eens rolstoelhandbal te spelen. Na eerst een uitleg te geven over het gebruik van de rolstoelen, kregen ze wat behendigheidstraining. Daarna was het gooien aan de beurt. Dat viel allemaal nog niet mee, werd er gezegd. Tijdens de clinic kwam al de vraag: “Hoe moet je nu rollen en vangen tegelijk?” Dat is uitgebreid geoefend, waarna we het spelletje in praktijk gingen brengen. Zes spelers van WEBOMA tegen zes spelers van Quintus. Het eerste punt werd door WEBOMA gemaakt. Maar dit duurde niet lang. De spelers hielden zich even in en gingen toen los. Soms hadden de mensen van WEBOMA de spelers niet eens voorbij zien flitsen.
Hilariteit
Uiteindelijk speelden 12 spelers van WEBOMA tegen zes spelers van Quintus. Hilariteit ten top. Heel leuk en enthousiast heeft men gespeeld. Daarna werd de Clinic in de kantine afgesloten met een drankje en een hapje. WEBOMA vond het heel leuk om een keer gedaan te hebben. En het Quintus Rolstoehandbalteam is heel erg blij met de uitbreiding en mooie indeling van de stellingen. Wij kunnen voorlopig vooruit met deze mooie sport.
Vorige week verscheen in het AD een artikel van Till Behne over ons rolstoelhandbal jeugdteam. Zij interviewde daarvoor Birgitte Eekhout.
Quintus is een belangrijke naam in het (Westlandse) handbal en de club heeft dan ook vaak een leidende rol, bijvoorbeeld in het rolstoelhandbal. Met twee grote jubilea in het vooruitzicht, kwam het idee om een rolstoelhandbal jeugdteam op te zetten. Birgitte Eekhout: ,,Het enthousiasme van de kinderen spat er elke week weer van af. Ze stralen van oor tot oor.”
Foto: Thierry Schut
Vertel, waarom een rolstoelhandbal jeugdteam?
,,Bij Quintus vieren we twee jubilea. De club is 75 jaar geleden opgericht en het volwassen rolstoelhandbalteam bestaat dit jaar 10 jaar. Zo is het idee ontstaan om een jeugdteam op te zetten. Daar zijn we begin dit seizoen, in september, mee gestart, met eerst drie proeftrainingen. We hebben inmiddels een team van vijf kinderen. Deze kinderen, in de leeftijdscategorie van 10 tot 16 jaar, staan of zitten elke week weer te trappelen. We trainen iedere zaterdag van 10.30 tot 12.00 uur. Ze stralen steeds van oor tot oor. Zo mooi om te zien. Daar worden we heel blij van.”
En hoe gaat het nu verder met jullie activiteiten?
,,Een volwaardig team bestaat uit zes spelers, maar een groep van minimaal tien zou ideaal zijn. De droom is natuurlijk dat er meer rolstoelhandbal jeugdteams komen zodat we een competitie kunnen spelen. Bij ons volwassenen is dat ook gelukt, dus waarom nu ook niet? Veel clubs en gemeenten kijken nieuwsgierig naar ons, dus wij moeten het goede voorbeeld geven.”
Wat heb je nodig om dit te laten slagen?
,,Inclusiviteit op sportclubs, of elders in de maatschappij, is nog niet vanzelfsprekend. Maar dat is natuurlijk een proces. Wij zetten onze schouders eronder om dat voor elkaar te krijgen, en daar helpt onze Westlandse mentaliteit natuurlijk wel bij. Naast het vinden van genoeg enthousiaste spelers, en de randvoorwaarden zoals materiaal en geschikte rolstoelen, is het zoeken naar trainers nog een flinke uitdaging. Mensen die dat leuk vinden, rolstoel of niet, zijn zeer welkom! We zijn voor iedereen bereikbaar via rolstoel@quintushandbal.nl.”
Bron: Algemeen Dagblad – Till Behne
Lees hier het originele artikel op ad.nl (voor abonnees van het AD).
Spaans-Finse ’tomatenplukker’ Xavi (19) op zijn plek bij Quintus
Op 24 maart verscheen in het AD een artikel van Peter Lotman over onze Xavi Björkström.
Met twee Finse ouders en geboren en getogen in Spanje was het wel even wennen voor Xavi Björkström in de tuindersgemeenschap in Westland. Andere cultuur, andere humor, ander klimaat. Maar inmiddels is de 19-jarige handballer bij Quintus volledig geacclimatiseerd.
De Nederlandse taal is Xavier (roepnaam Xavi) Björkström nog niet helemaal machtig. ,,Verstaan gaat wel”, zegt hij, ,,Maar een gesprek voeren is lastig. Dat gaat vaak te snel.” Dus wordt het een tweespraak in drie talen: beetje Nederlands, vooral Engels en wat Spaans. Waarbij wel direct duidelijk wordt dat de talentrijke opbouwspeler goed kan uitleggen hoe hij over bepaalde zaken denkt. Hij handbalt net zoals hij praat: weloverwogen en intelligent.
Foto: Patrick Dolkens
Hij moet lachen als hij vertelt over dat tomatenplukken. ,,Ik wil graag mechanical engineering gaan studeren. Dat deed ik in Spanje ook al en moet ik hier weer oppakken. Maar voorlopig werk ik bij tuinder Roel de Bakker in het bedrijf. Ik ben een echte tomatenplukker. Roel heeft mij als sponsor met van alles geholpen. Huisvesting, werk en geld. Hem ben ik dus bijzonder dankbaar dat ik hier kan handballen.”Die keuze voor Quintus was uiteindelijk niet zo moeilijk, vertelt hij. ,,Ik heb ook bij Aalsmeer meegetraind toen ik in augustus naar Nederland kwam. Daarna bij Quintus en dat beviel me gelijk het beste. Ik had het gevoel dat ik die gasten al lang kende en ik voelde me hier meteen thuis. Ook kende ik de club nog, want ik was drie jaar geleden hier op een toernooi met een juniorenteam.”
Björkström speelde twaalf jaar bij Balonmano Mijas in Malaga en kwam op voorspraak van Rob Luijendijk, de voormalige Haagse topkeeper, naar Nederland. ,,Handbal zit bij ons in de familie. Mijn vader en opa waren goede handballers. En ik heb twee oudere broers die ook op hoog niveau speelden. Ik wilde zelf altijd graag in verschillende landen spelen en daarom ben ik naar Nederland gekomen.”
Onlangs ontving Björkström een invitatie voor de nationale ploeg van Finland. Eerder al maakte hij deel uit van Finland onder 20 jaar. Hij is niet het type krachtpatser. Hij oogt slank en is met zijn 1.85 meter. atletisch ,,Toch eet ik heel veel”, legt hij uit. ,,Ik wil ook aankomen in gewicht, maar dat lukt nog steeds niet. Mijn metabolisme werkt snel. Ook ben ik veel in het krachthonk en dat zal wel gaan helpen.”
Nu nog moet hij het vooral hebben van zijn één-op-één passeerbeweging met sidestep. ,,Daar scoor ik goed mee, maar ik zou ook meer van afstand willen schieten”, noemt hij zijn verbeterpunt.
De vaste kracht, die zaterdagavond met 21-22 verloor van regiogenoot en koploper WHC/Hercules, wordt daarbij geholpen door coach Neso Saponjic. ,,Een fantastische man. Als trainer is hij geweldig, maar ook als mens is Neso super. Hij helpt je overal mee en luistert altijd naar jouw problemen. Hij komt vaak hard over en dat is hij ook wel. Soms kan hij fel uitvallen, maar ik vind dat prima. Ik heb in Spanje meer trainers zoals hij gehad en ik hou er wel van. Niet iedereen kan daar tegen, maar je wordt wel scherp gehouden”
Zelfvertrouwen
Na de openingswedstrijd van dit seizoen tegen Hellas, die in een gelijkspel eindigde, maakte Quintus lastige tijden door. Pas de laatste weken wordt er weer meer gewonnen. ,,De verwachtingen waren hoog na die eerste partij”, erkent Björkström. ,,Ik heb veel met oudere spelers in het team gehandbald. Dat heeft mij veel zelfvertrouwen gegeven. Ons team bij Quintus is nog jong en dat is wel eens moeilijk. Maar er zit zó veel kwaliteit in, dus dat moet goedkomen”, verwacht de talentrijke handballer én tomatenplukker.
Bron: Algemeen Dagblad – Peter Lotman
Lees hier het originele artikel op ad.nl (voor abonnees van het AD).
‘Promotie naar de eredivisie was onvergetelijk’
Op 12 maart verscheen er in de Westlandse versie van het Algemeen Dagblad een uitgebreid artikel van Peter Lotman over het 75-jarig jubileum van onze club en haar rijke historie.
Handbalvereniging Quintus bestaat 75 jaar en dat wordt 4 april uitbundig gevierd. In al die jaren speelde de Heulse club een belangrijke rol in de handbalsport. Niet alleen in Westland, maar in heel Nederland en zelfs in Europa.
Eerst even terug naar de oorsprong. Waar komt de naam Quintus vandaan? Er doet een anekdote de ronde in Kwintsheul over het ontstaan van die naam. De Romeinen streken eeuwen geleden neer in Nederland en dus ook in Westland. Een bezettingsleger groef een waterweg bij Kwintsheul, nu bekend als de Lange Watering. De Romeinse veldheer die daartoe de opdracht gaf, heette: inderdaad… Quintus. Via de overlevering is die naam bewaard gebleven en gekoppeld aan de sportvereniging.
Anderen beweren weer dat de naam is ontstaan omdat Quintus het Latijnse woord voor ‘vijfde’ is. De vereniging die in 1950 werd opgericht, was namelijk de vijfde handbalclub in het Westland.
Ien Ammerlaan-Raaphorst was destijds de drijvende kracht achter de oprichting van de handbalclub voor vrouwen. Elk zichzelf respecterend dorp begon een handbalclub en Kwintsheul wilde niet achterblijven. Op 25 april 1950 werd Quintus opgericht in de voorkamer van de boerderij van Arie Raaphorst. De mensen van het eerste uur, onder wie Ien Ammerlaan, Nel Damen, Jo Jansen en Wim van Zeijl konden niet bevroeden dat Quintus zou uitgroeien tot een markante handbalclub met aansprekende prestaties.
Die twee onvergetelijke landstitels achter elkaar bijvoorbeeld. In de seizoenen 2006 en 2007 met René Romeijn als coach. In de verlenging werd er gewonnen van V&L met 29-30, het laatste schot vloog erin. ,,Ik probeerde rustig te blijven”, zegt Romeijn, ,,Maar ik geef eerlijk toe: die wedstrijd was erg slecht voor mijn rikketik.” Quintus prolongeerde de landstitel. ,,Maar veel speelsters bleven onder hun normale niveau vanwege de zenuwen.”
De vrouwen van Quintus werden landskampioen na een sensationele wedstrijd tegen V&L. Foto: Marcel van Hoorn
Vedetten
De sterren Maura Visser en Yvette Broch werden naderhand internationale vedetten bij buitenlandse topclubs. ,,De rit door Kwintsheul en Wateringen in de authentieke paardentram was onvergetelijk.”
Joke Verbraeken, Toos Alsemgeest en Joke Lekkerkerk zijn speelsters die ook al in een eerdere periode hun sporen hebben verdiend bij de Heulse club. Zo was Quintus in 1979 de winnaar van de eerste handbalbeker van de bond, door in Ahoy het Groningse V&K te kloppen. Verbraeken was erbij en werd naderhand voor haar vele werk erelid en koninklijk onderscheiden. ,,Het was de eerste grote prijs voor Quintus. Heel bijzonder om in Ahoy te spelen en met een bizar lage uitslag van 7-5.”
Supporter werd ze daarna van haar zoon Mario in het eerste team en nu van kleinzoon Vin Verbraeken in de hoofdmacht van Quintus.
Naderhand volgden talloze Europa Cup-wedstrijden in onder meer Oekraïne en later in Spanje, Turkije, Griekenland. Diverse trainers waren verantwoordelijk voor al die successen: René Zwinkels, Alex Curescu en de al eerder genoemde Romeijn.
Met Zwinkels won Quintus de Supercup en de nationale beker. Ook haalde het de halve finale van de Europa Cup tegen Malaga. ,,Maar het meest bijzonder was toch wel het winnen van de Ananas Cup in de coronatijd”, herinnert Zwinkels zich. ,,Dat was een alternatieve competitie in lege sporthallen en met al die testen vooraf. Trainen in kleine groepjes een heel eind uit elkaar. Het was allemaal spookachtig en bizar. Maar het winnen van die beker tegen Venlo was geweldig. Ik heb nog nooit een team zo uitbundig gezien.”
Feest na winst van de Supercup. Foto: Soenar Chamid
Ook de mannen timmerden flink aan de weg. In de periode met de legendarische Jan Alma als oefenmeester haalden de Westlanders in 2001 zelfs de Europa Cup tegen het IJslandse Haukar. De befaamde Haagse broers Patrick en Fabian van Olphen, die later furore maakten bij buitenlandse topclubs, maakten deel uit van die succesformatie.
Veel publiek
,,Een onvergetelijke periode”, herinnert Quintus-icoon Jan van Kester zich nog goed. ,,De ‘periode Alma’ was enorm intensief en de prestaties waren opvallend goed. Promotie naar de eredivisie en de eerste Europese wedstrijden voor de heren. Er was steeds heel veel publiek in de hal.”
Marcel de Bakker, lid van de sectie topsport, was zelf speler in het eerste team. ,,Opvallend is dat nu de derde generatie handbalt in Quintus 1. Na mijn vader Boud speelden vijf broers in het eerste. Daarna zoon Marco en nu René, die nog steeds in het eerste team handbalt. Dat geeft toch wel aan dat Quintus een echte familieclub is”, zegt De Bakker trots. Naderhand werd Quintus zelfs kampioen van de eredivisie en speelde het twee seizoenen in de grensoverschrijdende Bene-League. Niels van Lier, nu lid van het organisatiecomité, maakte deel uit van die kampioensploeg.
,,De titel in de eredivisie was een hoogtepunt, vooral ook omdat we die behaalden met grotendeels allemaal jongens uit de eigen opleiding”, herinnert Van Lier zich nog goed. ,,De jaren daarna in de Bene-League hebben we op hoog niveau mooie wedstrijden gespeeld.”
Rolstoelhandbal
Tien jaar geleden voegde het vooruitstrevende Quintus een nieuwe tak toe aan de vereniging: het rolstoelhandbal. Onder leiding van onder anderen Joyce van Haaster zette de Heulse vereniging die nieuwe sport op de kaart in Nederland en daarna ook in het buitenland. ,,De gehandicapte handballers zitten niet langer in het verdomhoekje”, zegt ze met trots. ,,Ze worden niet meer in een hokje gestopt en kunnen volwaardig meedoen.”
Historisch was ook een demonstratiewedstrijd g-handbal met de deelname van de toenmalige burgemeester Sjaak van der Tak. ,,De hoogtepunten zijn oneindig”, zegt cultuurbewaker Jan van Kester. ,,Tijdens de reünie op 4 april zullen vast en zeker uitgebreid herinneringen worden opgehaald over die succesvolle jaren. Maar het einde is nog lang niet in zicht. Met de bloeiende jeugdafdeling die we nu hebben liggen er voor Quintus nog veel meer mooie jaren in het verschiet.”
Bron: Algemeen Dagblad – Peter Lotman
Lees hier het originele artikel op ad.nl (voor abonnees van het AD).
Zaterdag 4 januari werd de eerste editie van de NieuwjaarsQup georganiseerd door HV Quintus voor de D-meiden. Dit toernooi maakte onderdeel uit van een trainingsweekend georganiseerd door de trainer/coach van de D-jeugd van Quintus, Louise van der Valk. Zij werd hierin ondersteund door vele enthousiaste vrijwilligers, waaronder ouders en jeugdspelers.
Twee winnaars
Er deden 14 teams mee uit heel Nederland verdeeld over twee poules van vijf en één poule van vier. De poule van vier (breedtesport) werd gewonnen door RHV De Meeuwen uit Rotterdam. De twee poules van vijf speelden een kruisfinale waarbij Quintus D1 korte metten maakte met Westfriesland/SEW D2 uit (18-12). En in de andere kruisfinale won Verburch D1 nipt van Westfriesland/SEW D1 (13-10). Dit zorgde voor een Westlandse finale Quintus D1 tegen Verburch D1. Na een spannende eerste 10 minuten (tussenstand 8-8) wist Verburch langzaam uit te lopen naar een eindstand van 17-12 voor Verburch. Hiermee was Verburch de eerste winnaar van de NieuwjaarsQup.
Finale tussen Verburch en Quintus. Foto: Paul Vis.
MPV
Met de meeste stemmen is het jonge talent Ivy Miedema van Quintus D1 tot MVP (Most Valuable Player) van het toernooi gekozen. Ook Joanne Jansen en Jullisa van Beekum waren genomineerd voor deze titel.
Sportieve sfeer
Het was een zeer geslaagde eerste editie van de NieuwjaarsQup. Een mooie dag met een sportieve sfeer, zowel binnen als buiten de lijnen. Alle deelnemers ontvingen een zakje tomaten en alle scheidsrechters werden verblijd met een mooie orchidee, met dank aan onze sponsoren.
Onze Joyce van Haaster vertelde in het eerste Algemeen Dagblad van het nieuwe jaar over haar bijzondere handbalcarrière. Een inspirerend verhaal over zoeken naar nieuwe mogelijkheden en vooral nooit opgeven.
Joyce van Haaster was ooit een groot handbaltalent, nu is ze een internationaal boegbeeld in het rolstoelhandbal. Het heeft alles te maken met een kwaadaardige tumor in haar linkerbeen waardoor haar leven instortte. ,,De kansen om te overleven waren niet groot.”
Joyce van Haaster. Foto: Henk Seppen
Op uitnodiging van de Europese Handbal Federatie (EHF) mocht Joyce van Haaster (47) tijdens het EK vrouwenhandbal in december in Wenen vertellen hoe zij werd gedwongen te stoppen met haar geliefde handbalsport. En dat zij ondanks alle narigheid in haar leven toch wilde doorgaan en vervolgens koos voor het rolstoelhandbal.
,,Ik heb daar uitgelegd hoe het lukt om zo’n tegenslag in je leven te overwinnen. Hoe je op een andere manier je leven kunt herpakken met zaken die je graag wilt doen. De titel van mijn presentatie was ‘Expect the unexpected’. Mijn moeder zei dit tegen mij op het moment dat het tijdens mijn ziekte heel slecht met mij ging. Laat alle narigheid varen en ga ervan uit dat het positief uitpakt, zo niet linksom dan wel rechtsom.”
Tumor geconstateerd
Even terug in de tijd. In 2001 verhuisde Van Haaster voor de liefde vanuit ’s-Gravenzande naar Friesland. Ze was eerst vaste doelvrouw bij Westlandia en keepte daarna voor HC Westland en Jong Oranje. Vervolgens speelde ze zes seizoenen in de eredivisie bij Quintus voordat ze naar het noorden trok. Amper een jaar nadat ze in Friesland woonde, werd er de tumor in haar been geconstateerd.
,,Ik ontdekte een zwelling in mijn linkerdij en dat bleek een kwaadaardige tumor te zijn. Die is verwijderd en ik mis daardoor een spier in mijn dijbeen”, legt ze uit. ,,Handballen was voor mij meteen voorbij. Jaren vol chemokuren en bestraling volgden. Ik had nog geluk, want de kansen om het te overleven waren niet groot. Er deden zich complicaties voor. Mijn dijbeen was gebroken en genas niet meer. Er is toen een kunstbot in mijn bovenbeen geplaatst.”
De wedstrijd van mijn leven
Haar hele wereld stortte in, ze maakte donkere tijden door, maar haar sterke karakter hield Van Haaster overeind. ,,Ik dacht: dit wordt de wedstrijd van mijn leven. Ik kan niet tegen verliezen en er kan dus maar één winnaar zijn en dat ben ik.”
Ze wilde beslist weer gaan sporten. ,,Maar ik liep op krukken en handballen ging natuurlijk niet meer. Dat vond ik ontzettend jammer, want ik ben nogal een sportief type. Ik wil bezig zijn en het liefst zo veel mogelijk sporten.”
Toen ze op internet een filmpje zag van een demonstratie rolstoelhandbal bij CSV, een vereniging in Castricum, was ze verkocht. ,,Mede door de steun van het handbalverbond werden er demonstratiewedstrijden georganiseerd. Daarbij kwam ik weer in contact met Quintus, dat ook een team wilde formeren.”
Voorvechter
Mede door de inspanningen van Van Haaster groeide het rolstoelhandbal in Nederland uit tot een volwaardige sport met Europese- en wereldkampioenschappen. Ze werd de voorvechter die wilde aantonen dat het niet zomaar een beetje ballen is, maar een echte topsport.
,,De gehandicapte handballers zitten niet langer in het verdomhoekje”, zegt ze met terechte trots. ,,Ze worden niet meer in een hokje gestopt en kunnen volwaardig meedoen. Dát is de grootse verdienste van dit soort initiatieven.”
Van Haaster, die inmiddels weer terug in de regio is en in ’s-Gravenzande haar eigen kinesiologiepraktijk heeft, kaartte bij het congres tijdens het EK nog een heet hangijzer aan. ,,Ik wil onder de aandacht brengen hoe er meer mogelijkheden kunnen worden gecreëerd voor vrouwen op internationaal niveau bij het rolstoelhandbal. Op dit moment hoeft er maar één vrouw in het veld te staan. Daaruit blijkt dat de verhouding tussen het aantal mannen en vrouwen enorm scheef is. De capaciteiten van vrouwen worden vaak niet optimaal benut. Ik wil een discussie hierover op gang brengen.”
Knokken voor idealen
Op alle fronten heeft Van Haaster dus aangetoond dat het zin heeft om te knokken voor de idealen die je hebt. ,,Het is niet eenvoudig als jouw leven ineens zo ingrijpend verandert. Maar, zeg ik dan, ga door die ellendige momenten heen, loop er niet voor weg en kijk wat je toch nog allemaal kunt doen. Dan zal je merken dat je veel meer kunt dan je ooit had verwacht.”
Bron: Algemeen Dagblad – Peter Lotman
Lees hier het originele artikel op ad.nl.
Een verslag van het oliebollenrolstoelhandbaltoernooi van 29 december door speler Ton Zuiderwijk:
Oliebollentoernooi bij Quintus. Het was de ultieme rolstoelhandbalhappening om met een enorme knaller het oude jaar uit te luiden. En een Big Bang was die dag dan ook, waarbij Quintus de première had van drie heuse jeugdrolstoelhandbalwedstrijden. Met een compleet team van Ventura, een grote Quintusdelegatie uit alle hoeken van het land en dat onder leiding van het grootste kind van allemaal scheidsrechter Koldobieke, stond dat garant voor een drietal heerlijke, met veel enthousiasme en fanatisme gespeelde wedstrijden die, eveneens driemaal, over en weer, in 4-1 eindigden.
Het was genieten op het veld van deze jonge rollebollers, maar ook zeker langs de kant voor de velen die zowel vertederd als trots toekeken. Zeker ook toen twee meisjes beide onverzettelijk de bal claimden en daar stevig doch sportief om vochten, terwijl Koldobieke gemeen lachend rustig toe bleef kijken. Het was vuurwerk alom wat deze jonge sporters stuk voor stuk lieten zien en een prachtige aanzet voor nog veel meer in het verschiet.
Senioren
Onderhand lieten ook de “ouderen” zich niet onbetuigd. Op Jahn II uit Stadskanaal na, waren alle Nederlandse rolstoelhandbalteams naar Quintus gekomen om daar een fantastisch gezellig en fair toernooi te spelen, waarbij het ouwe jongenskrentenbrood gehalte en de meet and greet gedachte hoogtij vierde. In twee hallen werden daar heel wat vuurpijlen afgeschoten in vaak redelijk gelijk opgaande wedstrijden. Tussen bijvoorbeeld Vido en Zephyr die elkaar in de competitie niet tegenkomen. Alsook Groene Ster en CVO 1. Maar ook als voorbeeld van broederschap en integratie een combi van Achilles, Havas en zelfs BFC uit Limburg die gezamenlijk het immer sterke CSV bevochten. Of Ventura en Najaden die een zinderend spannende wedstrijd ten toon spreidden.
Het was over de hele dag een machtige mix van spelers en teams met maar slechts één gezamenlijk doel voor ogen: alle positieve facetten van onze sport uitdragen, een mooiere reclame dan vandaag had onze rolstoelhandbalsport niet kunnen hebben. De hele dag alleen lachende gezichten en mocht er dan een keertje iemand een gat in zijn Kooker vallen, ach een kniesoor die daar op let. Ja toch, ErnstJan? Onze vaste en zeer gewaardeerde EHBO-ster Carolien komt ten slotte ook niet elke keer voor niets.
Winst voor Quintus
Ook onze eigen wedstrijden verliepen allen op rolletjes. Onze eerste opponent was de immer prettige tegenstander Foreholte dat die nacht nog dreaming was van een quit Quintus, doch helaas voor hen was niets minder waar. Mede door twee doeltreffende oliebollen van invalster Maud werd Foreholte genadeloos tot poedersuiker vermalen. Niet bepaald volgens de kerstgedachte dus, maar ja wij zijn dan ook geen engelen.
Match 2 tegen CVO 2 ging Maud in plaats van Joyce keepen, daar die laatste af en toe ook wel een groen sterretje lust en deed ook onze bonusspeelster Maaike met ons al scorend mee, wat ons een, zij het moeizame, 3-1 winst opleverde. Daarna traden wij aan tegen de sympathieke Brabanders van Zephyr. En daar vielen zowel de fraaie, rake lob van tegenstreefster Ingrid, bijna carnavalesk, als het debuutdoelpunt van onze Ronald op. Evenals Tess maakte Ronald bij ons vandaag zijn debuut en beiden deden dat zoals verwacht voortreffelijk. Schijnbaar moeiteloos pasten zij zich naadloos aan in ons team en ook dat belooft wat voor de toekomst.
Ook onze laatste match tegen Vido, dat na drie wedstrijden aan zijn Purmer-end was, werd een prooi voor onze drie topscoorders van vandaag; Eric, Bas en Edwin. En al gaat zo’n dag uiteraard niet om winnen, blijft dat toch altijd wel leuk. Zeker ook voor Joyce die in 2 wedstrijden in totaal slechts 2 maal gepasseerd werd.
Kortom het was voor onszelf, voor de vele gastteams en toeschouwers, maar dus zeker voor de jeugdrolstoelhandballers een sappig oliebollentoernooi vol krenten dat veel belooft voor 2025. Want hoe dan ook: ook onze jeugd moet heerlijk kunnen rollebollen!
De foto’s zijn gemaakt door Paul Vis. Al zijn foto’s van het toernooi vind je hier.
