Zaterdag 4 januari werd de eerste editie van de NieuwjaarsQup georganiseerd door HV Quintus voor de D-meiden. Dit toernooi maakte onderdeel uit van een trainingsweekend georganiseerd door de trainer/coach van de D-jeugd van Quintus, Louise van der Valk. Zij werd hierin ondersteund door vele enthousiaste vrijwilligers, waaronder ouders en jeugdspelers.

Twee winnaars
Er deden 14 teams mee uit heel Nederland verdeeld over twee poules van vijf en één poule van vier. De poule van vier (breedtesport) werd gewonnen door RHV De Meeuwen uit Rotterdam. De twee poules van vijf speelden een kruisfinale waarbij Quintus D1 korte metten maakte met Westfriesland/SEW D2 uit (18-12). En in de andere kruisfinale won Verburch D1 nipt van Westfriesland/SEW D1 (13-10). Dit zorgde voor een Westlandse finale Quintus D1 tegen Verburch D1. Na een spannende eerste 10 minuten (tussenstand 8-8) wist Verburch langzaam uit te lopen naar een eindstand van 17-12 voor Verburch. Hiermee was Verburch de eerste winnaar van de NieuwjaarsQup.

Finale tussen Verburch en Quintus. Foto: Paul Vis.

MPV
Met de meeste stemmen is het jonge talent Ivy Miedema van Quintus D1 tot MVP (Most Valuable Player) van het toernooi gekozen. Ook Joanne Jansen en Jullisa van Beekum waren genomineerd voor deze titel.

Sportieve sfeer
Het was een zeer geslaagde eerste editie van de NieuwjaarsQup. Een mooie dag met een sportieve sfeer, zowel binnen als buiten de lijnen. Alle deelnemers ontvingen een zakje tomaten en alle scheidsrechters werden verblijd met een mooie orchidee, met dank aan onze sponsoren.

Onze Joyce van Haaster vertelde in het eerste Algemeen Dagblad van het nieuwe jaar over haar bijzondere handbalcarrière. Een inspirerend verhaal over zoeken naar nieuwe mogelijkheden en vooral nooit opgeven.

Joyce van Haaster was ooit een groot handbaltalent, nu is ze een internationaal boegbeeld in het rolstoelhandbal. Het heeft alles te maken met een kwaadaardige tumor in haar linkerbeen waardoor haar leven instortte. ,,De kansen om te overleven waren niet groot.”

Joyce van Haaster. Foto: Henk Seppen

Op uitnodiging van de Europese Handbal Federatie (EHF) mocht Joyce van Haaster (47) tijdens het EK vrouwenhandbal in december in Wenen vertellen hoe zij werd gedwongen te stoppen met haar geliefde handbalsport. En dat zij ondanks alle narigheid in haar leven toch wilde doorgaan en vervolgens koos voor het rolstoelhandbal.

,,Ik heb daar uitgelegd hoe het lukt om zo’n tegenslag in je leven te overwinnen. Hoe je op een andere manier je leven kunt herpakken met zaken die je graag wilt doen. De titel van mijn presentatie was ‘Expect the unexpected’. Mijn moeder zei dit tegen mij op het moment dat het tijdens mijn ziekte heel slecht met mij ging. Laat alle narigheid varen en ga ervan uit dat het positief uitpakt, zo niet linksom dan wel rechtsom.”

Tumor geconstateerd
Even terug in de tijd. In 2001 verhuisde Van Haaster voor de liefde vanuit ’s-Gravenzande naar Friesland. Ze was eerst vaste doelvrouw bij Westlandia en keepte daarna voor HC Westland en Jong Oranje. Vervolgens speelde ze zes seizoenen in de eredivisie bij Quintus voordat ze naar het noorden trok. Amper een jaar nadat ze in Friesland woonde, werd er de tumor in haar been geconstateerd.

,,Ik ontdekte een zwelling in mijn linkerdij en dat bleek een kwaadaardige tumor te zijn. Die is verwijderd en ik mis daardoor een spier in mijn dijbeen”, legt ze uit. ,,Handballen was voor mij meteen voorbij. Jaren vol chemokuren en bestraling volgden. Ik had nog geluk, want de kansen om het te overleven waren niet groot. Er deden zich complicaties voor. Mijn dijbeen was gebroken en genas niet meer. Er is toen een kunstbot in mijn bovenbeen geplaatst.”

De wedstrijd van mijn leven
Haar hele wereld stortte in, ze maakte donkere tijden door, maar haar sterke karakter hield Van Haaster overeind. ,,Ik dacht: dit wordt de wedstrijd van mijn leven. Ik kan niet tegen verliezen en er kan dus maar één winnaar zijn en dat ben ik.”

Ze wilde beslist weer gaan sporten. ,,Maar ik liep op krukken en handballen ging natuurlijk niet meer. Dat vond ik ontzettend jammer, want ik ben nogal een sportief type. Ik wil bezig zijn en het liefst zo veel mogelijk sporten.”

Toen ze op internet een filmpje zag van een demonstratie rolstoelhandbal bij CSV, een vereniging in Castricum, was ze verkocht. ,,Mede door de steun van het handbalverbond werden er demonstratiewedstrijden georganiseerd. Daarbij kwam ik weer in contact met Quintus, dat ook een team wilde formeren.”

Voorvechter
Mede door de inspanningen van Van Haaster groeide het rolstoelhandbal in Nederland uit tot een volwaardige sport met Europese- en wereldkampioenschappen. Ze werd de voorvechter die wilde aantonen dat het niet zomaar een beetje ballen is, maar een echte topsport.

,,De gehandicapte handballers zitten niet langer in het verdomhoekje”, zegt ze met terechte trots. ,,Ze worden niet meer in een hokje gestopt en kunnen volwaardig meedoen. Dát is de grootse verdienste van dit soort initiatieven.”

Van Haaster, die inmiddels weer terug in de regio is en in ’s-Gravenzande haar eigen kinesiologiepraktijk heeft, kaartte bij het congres tijdens het EK nog een heet hangijzer aan. ,,Ik wil onder de aandacht brengen hoe er meer mogelijkheden kunnen worden gecreëerd voor vrouwen op internationaal niveau bij het rolstoelhandbal. Op dit moment hoeft er maar één vrouw in het veld te staan. Daaruit blijkt dat de verhouding tussen het aantal mannen en vrouwen enorm scheef is. De capaciteiten van vrouwen worden vaak niet optimaal benut. Ik wil een discussie hierover op gang brengen.”

Knokken voor idealen
Op alle fronten heeft Van Haaster dus aangetoond dat het zin heeft om te knokken voor de idealen die je hebt. ,,Het is niet eenvoudig als jouw leven ineens zo ingrijpend verandert. Maar, zeg ik dan, ga door die ellendige momenten heen, loop er niet voor weg en kijk wat je toch nog allemaal kunt doen. Dan zal je merken dat je veel meer kunt dan je ooit had verwacht.”

Bron: Algemeen Dagblad – Peter Lotman
Lees hier het originele artikel op ad.nl.

Een verslag van het oliebollenrolstoelhandbaltoernooi van 29 december door speler Ton Zuiderwijk:

Oliebollentoernooi bij Quintus. Het was de ultieme rolstoelhandbalhappening om met een enorme knaller het oude jaar uit te luiden. En een Big Bang was die dag dan ook, waarbij Quintus de première had van drie heuse jeugdrolstoelhandbalwedstrijden. Met een compleet team van Ventura, een grote Quintusdelegatie uit alle hoeken van het land en dat onder leiding van het grootste kind van allemaal scheidsrechter Koldobieke, stond dat garant voor een drietal heerlijke, met veel enthousiasme en fanatisme gespeelde wedstrijden die, eveneens driemaal, over en weer, in 4-1 eindigden.

Het was genieten op het veld van deze jonge rollebollers, maar ook zeker langs de kant voor de velen die zowel vertederd als trots toekeken. Zeker ook toen twee meisjes beide onverzettelijk de bal claimden en daar stevig doch sportief om vochten, terwijl Koldobieke gemeen lachend rustig toe bleef kijken. Het was vuurwerk alom wat deze jonge sporters stuk voor stuk lieten zien en een prachtige aanzet voor nog veel meer in het verschiet.

Senioren
Onderhand lieten ook de “ouderen” zich niet onbetuigd. Op Jahn II uit Stadskanaal na, waren alle Nederlandse rolstoelhandbalteams naar Quintus gekomen om daar een fantastisch gezellig en fair toernooi te spelen, waarbij het ouwe jongenskrentenbrood gehalte en de meet and greet gedachte hoogtij vierde. In twee hallen werden daar heel wat vuurpijlen afgeschoten in vaak redelijk gelijk opgaande wedstrijden. Tussen bijvoorbeeld Vido en Zephyr die elkaar in de competitie niet tegenkomen. Alsook Groene Ster en CVO 1. Maar ook als voorbeeld van broederschap en integratie een combi van Achilles, Havas en zelfs BFC uit Limburg die gezamenlijk het immer sterke CSV bevochten. Of Ventura en Najaden die een zinderend spannende wedstrijd ten toon spreidden.

Het was over de hele dag een machtige mix van spelers en teams met maar slechts één gezamenlijk doel voor ogen: alle positieve facetten van onze sport uitdragen, een mooiere reclame dan vandaag had onze rolstoelhandbalsport niet kunnen hebben. De hele dag alleen lachende gezichten en mocht er dan een keertje iemand een gat in zijn Kooker vallen, ach een kniesoor die daar op let. Ja toch, ErnstJan? Onze vaste en zeer gewaardeerde EHBO-ster Carolien komt ten slotte ook niet elke keer voor niets.

Winst voor Quintus
Ook onze eigen wedstrijden verliepen allen op rolletjes. Onze eerste opponent was de immer prettige tegenstander Foreholte dat die nacht nog dreaming was van een quit Quintus, doch helaas voor hen was niets minder waar. Mede door twee doeltreffende oliebollen van invalster Maud werd Foreholte genadeloos tot poedersuiker vermalen. Niet bepaald volgens de kerstgedachte dus, maar ja wij zijn dan ook geen engelen.

Match 2 tegen CVO 2 ging Maud in plaats van Joyce keepen, daar die laatste af en toe ook wel een groen sterretje lust en deed ook onze bonusspeelster Maaike met ons al scorend mee, wat ons een, zij het moeizame, 3-1 winst opleverde. Daarna traden wij aan tegen de sympathieke Brabanders van Zephyr. En daar vielen zowel de fraaie, rake lob van tegenstreefster Ingrid, bijna carnavalesk, als het debuutdoelpunt van onze Ronald op. Evenals Tess maakte Ronald bij ons vandaag zijn debuut en beiden deden dat zoals verwacht voortreffelijk. Schijnbaar moeiteloos pasten zij zich naadloos aan in ons team en ook dat belooft wat voor de toekomst.

Ook onze laatste match tegen Vido, dat na drie wedstrijden aan zijn Purmer-end was, werd een prooi voor onze drie topscoorders van vandaag; Eric, Bas en Edwin. En al gaat zo’n dag uiteraard niet om winnen, blijft dat toch altijd wel leuk. Zeker ook voor Joyce die in 2 wedstrijden in totaal slechts 2 maal gepasseerd werd.

Kortom het was voor onszelf, voor de vele gastteams en toeschouwers, maar dus zeker voor de jeugdrolstoelhandballers een sappig oliebollentoernooi vol krenten dat veel belooft voor 2025. Want hoe dan ook: ook onze jeugd moet heerlijk kunnen rollebollen!

De foto’s zijn gemaakt door Paul Vis. Al zijn foto’s van het toernooi vind je hier.